W tym tygodniu,
w środę, piątek i sobotę po I Niedzieli
Wielkiego Postu przypadają Suche Dni Wielkiego Postu. Suche Dni, tzn. dni
postne są kwartalnymi dniami skupienia. Suche Dni wiosenne przypadające w
Wielkim Poście mają umocnić w nas ducha tego okresu, który w całości poświęcony
jest skupieniu.
Suche Dni były
obchodzone jako dni modlitwy przebłagalnej, dziękczynnej i błagalnej połączone
z postem ścisłym. Zgodnie z tradycyjnymi przepisami postnymi zawartymi w
Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 r. w Suche Dni obowiązywał post ścisły, tzn.
jeden posiłek do syta oraz dwa lekkie oraz wstrzemięźliwość od pokarmów
mięsnych, do którego przestrzegania zachęcamy.
Suche Dni obchodzone
na początku każdej z czterech pór roku mają swoje intencje szczególne. Te
obchodzone w Wielkim Poście to Dni modlitw o ducha pokuty.
Suche Dni mają
jeszcze trzy cele ogólne:
1. cel osobisty
– uprzytomnienie sobie swojej grzeszności, ułomności, wzbudzenie w sobie
poczucia grzechu i pokutowanie za grzech poprzez podjęcie postu;
2. cel
społeczny – związany z prośbą do Boga, by oddalał od naszej rodziny oraz całego
społeczeństwa klęski żywiołowe, wypadki, nieszczęścia;
3. cel
kościelny – podejmowanie szczególnego postu i modlitwy także w intencji
Kościoła i kapłanów (w starożytności właśnie w Suche Dni odbywały się święcenia
kapłańskie).
Suche Dni
obejmują zawsze trzy dni tygodnia związane ściśle z Męką Jezusa Chrystusa:
1. środę –
dzień, w którym Judasz zdradził Zbawiciela, a przywódcy ludu odbyli naradę
przeciw Jezusowi i postanowili Go zgładzić;
2. piątek –
dzień ukrzyżowania Chrystusa;
3. sobotę – gdy
ciało Chrystusa przebywało w grobie.
Obchody Suchych
Dni sięgają najdawniejszej epoki Kościoła i są starsze nawet od Adwentu (przy
czym akurat Suche Dni wiosenne są stosunkowo najmłodsze – obchodzone były od
VII w.), biorąc początek jeszcze ze świąt żydowskich. W dawnej tradycji
liturgicznej zajmowały niezwykle ważne miejsce.