W tym tygodniu, w środę, piątek i sobotę po I Niedzieli Wielkiego Postu przypadają Suche Dni Wielkiego Postu. Suche Dni, tzn. dni postne są kwartalnymi dniami skupienia. Suche Dni wiosenne przypadające w Wielkim Poście mają umocnić w nas ducha tego okresu, który w całości poświęcony jest skupieniu.
Suche Dni były obchodzone jako dni modlitwy przebłagalnej, dziękczynnej i błagalnej połączone z postem ścisłym. Zgodnie z tradycyjnymi przepisami postnymi zawartymi w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 r. w Suche Dni obowiązywał post ścisły, tzn. jeden posiłek do syta oraz dwa lekkie oraz wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, do którego przestrzegania zachęcamy.
Suche Dni obchodzone na początku każdej z czterech pór roku mają swoje intencje szczególne. Te obchodzone w Wielkim Poście to Dni modlitw o ducha pokuty.
Suche Dni mają jeszcze trzy cele ogólne:
1. cel osobisty – uprzytomnienie sobie swojej grzeszności, ułomności, wzbudzenie w sobie poczucia grzechu i pokutowanie za grzech poprzez podjęcie postu;
2. cel społeczny – związany z prośbą do Boga, by oddalał od naszej rodziny oraz całego społeczeństwa klęski żywiołowe, wypadki, nieszczęścia;
3. cel kościelny – podejmowanie szczególnego postu i modlitwy także w intencji Kościoła i kapłanów (w starożytności właśnie w Suche Dni odbywały się święcenia kapłańskie).
Suche Dni obejmują zawsze trzy dni tygodnia związane ściśle z Męką Jezusa Chrystusa:
1. środę – dzień, w którym Judasz zdradził Zbawiciela, a przywódcy ludu odbyli naradę przeciw Jezusowi i postanowili Go zgładzić;
2. piątek – dzień ukrzyżowania Chrystusa;
3. sobotę – gdy ciało Chrystusa przebywało w grobie.
Obchody Suchych Dni sięgają najdawniejszej epoki Kościoła i są starsze nawet od Adwentu (przy czym akurat Suche Dni wiosenne są stosunkowo najmłodsze – obchodzone były od VII w.), biorąc początek jeszcze ze świąt żydowskich. W dawnej tradycji liturgicznej zajmowały niezwykle ważne miejsce.
